Servaas werd geboren in Maastricht als zoon van een bekende leraar Nederlands die publiceerde over het leven van Sint Servaas dat door Henric van Veldeke in het Middelnederlands werd beschreven. Sint Servaas was een strijder en dat was Servaas Notermans ook. In 1939 vertrok hij naar Nederlands Oost-Indië en maakte daarna de gruwelen van de Japanse bezetting mee. Hij zag kans om een Japans concentratiekamp met verve te overleven o.a. omdat hij vechthanen bezat waardoor hij met weddenschappen geld kon verdienen. Toen hij echter na de bevrijding enthousiast met een pistoolmitrailleur door Batavia rondliep vonden zijn ouders het toch tijd om hem terug naar Nederland te halen.

Eenmaal goed op de rails gezet, behaalde hij in 1950 zijn middelbare school diploma, in 1958 zijn artsendiploma en in 1963 de titel zenuwarts; ondertussen promoveerde hij in 1962 cum laude op een proefschrift over elektrofysiologische aspecten van pijn. In 1963 werd hij benoemd aan de afdeling Neurologie van het Academisch Ziekenhuis Groningen waar hij vanaf 1964 hoofd was van de afdeling elektromyografie. In 1969 werd hij benoemd tot lector Neurologie aan de Geneeskundige Faculteit van de Universiteit van Nijmegen. Van 1980 – 1996 was hij hoogleraar Neurologie met als opdracht de Klinische Neurofysiologie te Nijmegen en van 1997 – 2004 clusterhoofd van een flink aantal afdelingen in het UMC Sint Radboud. Ook buiten Nijmegen was hij actief: hij gaf nascholing in Suriname en Indonesië, was hoofdredacteur van een Nederlands en een internationaal boek over EMG, en bekleedde diverse functies in de Nederlandse Vereniging voor Klinische Neurofysiologie (bestuurslid, voorzitter van het consilium KNF en voorzitter van de centrale visitatiecommissie KNF).

Ikzelf heb Servaas in 1983 leren kennen toen ik een enorme stapel papieren registraties van oogbewegingen op de grote tafel in zijn kamer legde, daar een kop koffie overheen liet vallen en vervolgens vroeg of ik op dat materiaal kon promoveren. Hij keek eerst even bezorgd naar mij maar barstte daarna gelukkig in zijn beroemde schaterlach uit en zei dat dat wel mogelijk was. Nadat ik een paar jaar hard had gewerkt, belde hij mij op met de woorden “Je hebt mijn zegen”. Die verlossende woorden moet menig promovendus voor en na mij ook hebben gehoord.

Servaas laat, hoe kan het ook anders, een uitgebreide familie na. Wij wensen zijn vrouw, Elly Notermans-Veringa, hun 4 kinderen en hun 13 kleinkinderen sterkte toe met het verlies van hun warme liefdevolle man, vader en grootvader.

Dr Hessel Franssen, neuroloog, niet-praktiserend